تحقیق كاربری فضای تفریحی و باز (حقوق و قوانین شهرسازی)

مقدمه :

برای بحث پیرامون فضای تفریحی و باز ابتدا نیاز به شناخت مفهوم فراغت در فضای شهری داریم .

فراغت:

 مجموعه‌‌ای از اشتغالهایی است كه فرد كاملاً برای استراحت و رضایت خاطر خود و یا برای تفریح یا به منظور توسعه آگاهی‌‌ها و یا فراگیری غیر انتفاعی و مشاركت اجتماعی داوطلبانه بعد از رهایی از الزام‌‌های شغلی، خانوادگی و اجتماعی به آن می‌‌پردازد.  ( جهاد دانشگاهی ، 1379 )

با توجه به مفهوم جامع فراغت انواع فعالیت های فراغتی به 6 دسته زیر تقسیم میگردد كه شامل طبقه بندی عمومی فعالیت فراغتی و تفریحی است . ) گذرا ن فراغت در خانه  2 ) فعالیت های اجتماعی  3 ) فعالیت های فرهنگی ، آموزشی   4 ) فعالیت های ورزشی  5  ) فعالیت تفریح وگردش  6 ) توریسم و مسافرت ( مهدیزاده ، 1380 )

بخشی از این فعالیت ها در درون شهر و بخشی در بیرون از شهر و قسمتی در درون منزل صورت می گیرد .

فضا های گذران اوقات فراغت شهروندان در شهر نیازمند مدیریت خاص می باشد . كه البته این فضا های شهری شامل فضاهای فرهنگی و فضای سبز نیز می باشند كه همان طور كه دیده می شود بوستان و پارك ها نیز به عنوان فضای تفریحی محسوب می شوند كه در مبحث فضای سبز به آن پرداخته می شود .

فضاهایی كه به طور خاص به فضاهای تفریحی اختصاص دارند و با كاربری های فضای فرهنگی و فضای سبز و فضای ورزشی  مشترك نمی گردندزمین های بازی و تفرجگاه های پیرامون شهری ( فضای باز ) است . ...

...

5ـ1ـ اصول طراحی و مدیریت فضاهای بازی :

   معماران،طراحان منظر و كارشناسان آموزشی باید در فرآیند طراحی زمینهی بازی با یك دیگر همكاری كنند.معمار وسوسه می شود كه در طراحی زمین بازی،فقط جنبه هنری طراحی را در نظر گیرد و زمینبازی را چنان طراحی كند كه در نگاه بزرگ سالان،چشم نواز باشد.چون در چنین طراحی،به جنبه آموزشی و فعال بازیها توجه نشده،ممكن است برای استفاده كنندگان از فضا،كسالت آور و نامتناسب به نظر آید. ( سعید نیا ، 1379 )

زمین بازی نباید مملو از سرگرمیهای غیر فعال مانند آب،سرسره  چرخ فلك باشد؛بلكه باید به نوعی طراحی و برنامه ریزی شود كه بازیهای فعال،خود انگیختگی و آفرینندگی را تشویق كند.قطعات مجزا و مواد نیمه ساخته برای بازی،از وسایل مكانیكی زمین بای ارزشمندتر هستند.یك درخت برای بالا رفتن،یا یك گودال شنی برای بازی،ارزشمند تر از یك چرخ و فلك یا تاب است.البته این نكته به مفهوم نفی كامل سرگرمیهای غیر فعال نیست؛بلكه هدف،ایجاد تناسب بین این سرگرمیها و سرگرمیهای فعال است.

   طراحی و تجهیز زمینهای بازی باید بر اساس و منطبق با نیازهای گروههای سنی خاص باشد.نوع و شیوه بازی كودك خردسالی كمتر از هفت سال دارد با بازی كودكی كه به مدرسه می رود؛متفاوت است،چنان كه نوع و شیوه بازی دختران نیز معمولا متفاوت با بازی پسران هم سن و سال آنهاست.

    در طراحی زمین بازی باید به كاركردها و حركتهای بازیهای گوناگون توجه بسیار شود.همان طور كه ما در اتاق نشیمن منزلمان،اسباب و اثاثیه را بر حسب كاركرد آنها مرتب می كنیم،طراح زمین بازی نیز باید با در نظر گرفتن كل فضای موجود،فضای بازی مناسبی ایجاد كند كه با توزیع مناسب تجهیزات گوناگون،بر حسب كاركرد و نوع استفاده از آنها،قسمتهای گوناگون زمین بازی با یك دیگر تركیب شوند.مثلا فضایی كه خاص بازی با توپ استنباید جنب گودالهای شنی و  محل بازی بچه های كوچك باشد:زیرا ممكن است برخورد توپ به بچه های كوچك اسیب برساند؛مگر آن كه محل بازی بچه های كوچكتر ـ كه بازیهای خیالی خود را به تنهایی انجام می دهند،به وسیله موانع طبیعی از محل بازی بچه های بزرگتر ـ كه بازیهای پر تحرك تری دارند ـ جدا شود. ( سعید نیا ، 1379 ). ....